به یکی دیگر از شاخه های ادبیات شفاهی که به اعصاری بسیار دور مربوط می باشد و به زبانی ساده و درخور فهم عموم بیان گردیده، «هوودی» گفته می شود.
هوودی، ترانه ای است با صدایی دلنواز که عمدتا در کنار گهواره برای نوزادان و نونهالان خوانده می شود و همراه با حرکت یکنواخت گهواره، در ایجاد آرامش روحی و خوابی راحت برای کودکان تأثیری به سزا دارد.
عشق و علاقه ی وافر پدران و مادران به فرزندان و دلبستگی شدید خواهران، برادران و سایر اقوام به کودکان و آمال و آرزوهایی که برای فردای دلبند خود دارند، همه و همه در «هوودی ها» متجّلی می گردد.
چون در آخر هر بند از اشعار هوودی، کلمات «هووا- هوو»، «هووأ- هوو»، «هِـی یا- هِـی» چند بار تکرار می گردد به این شاخه از ادبیات شفاهی «هوودی» گفته شده است. برای مثال:

آلـــلان- آلـــلان اده یـــــــین باغا ســـــالـلان اده یــین
بـــاغینگ قـــیزیل گـﯚلیــنی ســــانگا قــربان اده یــین
هــوووأ- هـــوو ...

و یا:
مـــنینگ بـــالام یــاتیپ دیــر قـــیزیل گـﯚلـه بـاتیپ دیـر
قــیزیل گـﯚلیـــنگ تــیکه نی گـﯚل آیــــاغنا بـــاتیپ دیـر
هِـــی یــا- هِـــی